RSS

POWERED BY
LoxBlog.Com

ورود اعضا:

	نام :
	وب :
	پیام :
	2+2=:
(Refresh)

یونجه یکی از گیاهان علوفه ای بسیار قدیمی بوده که مبداء اولیه رویش یا پیدایش آن از ایران می باشد و در مناطق مرکزی ایران به وجود آمده و به تدریج به سایر مناطق ایران که شرایط آب و هوایی برای آن مناسب بوده منتقل گردیده است. پس از مدتی از طریق ایران به یونان برده شده و نام علمی یونجه از ایران قدیم اقتباس گردیده است. ASPAST یا ASPASTI : خوراک اسب. Herba media : علف مادی. Herba medic : علف پزشکی. Herba median : علف خاورمیانه. Alfalfa : یونجه. یونجغه : عربها در قدیم در بیان نام یونجه این نام را به کار می بردند که بعدها این گیاه در ایران به یونجقه تغییر نام داد. 1- مشخصات گیاه شناسی یونجه : یونجه یکی از گیاهان مهم تیره ( خانواده ) لگومینوز ( Leguminoseae ) است. گیاهی است از جنس Medicago که دارای گونه های بسیار زیادی است که به صورت یکساله و چندساله و همچنین تابع شرایط آب و هوایی محیط رشد می کند. مهمترین گونه ی آن زراعتی ( Sativa ) می باشد و گونه ای است که در مناطق مرکزی ایران به وجود آمده است. یونجه دارای یک ریشه ی اصلی و یا عمودی بوده که درازای ریشه تابع شرایط خاک و همچنین دوران رشد یونجه کاملا" متفاوت بوده و از 1 متر تا گاهی 20متر بوده و طول متوسط ریشه ی یونجه ی چندساله 5/3 تا 5/7 متر است. از روی ریشه ی اصلی تعدادی ریشه ی فرعی به وجود آمده است و در روی ریشه های فرعی باکتریهای تولید کننده ازت به وجود می آید. باکتریهای تولید کننده ازت از نوع Rhizobium می باشد. در صورتیکه فعالیت باکتریها مناسب باشد در دوران رشد این گیاه به خصوص در مورد یونجه های چندساله نیازی به افزایش ازت حتی پس از قطع یا برداشت اندام هوایی نیست. طوقه ی یونجه نسبتا" صاف بوده ، از روی طوقه ابتدا یک اندام هوایی که ساقه نامیده می شود به وجود آمده است. سپس تابع عوامل محیط در روی هر ساقه چندین شاخه ی فرعی به وجود می آید و برگهای یونجه بر روی شاخه های فرعی تولید می گردد. برگها از نوع 3 برگچه ای بوده ، برگهای یونجه تقریبا" بیضی شکل و به رنگ سبز نسبتا" تیره می باشد. پس از آنکه رشد گیاه کامل شد در روی شاخه های فرعی گل آذین ها به وجود می آید ، گل آذین در این گیاه از نوع خوشه ای بوده ، هر گل آذین دارای 5 کاسبرگ – 5 گلبرگ و 5 پرچم می باشد. یونجه گیاهی است دگر گرده افشان ، گرده افشانی در این گیاه به وسیله ی حشرات مختلف به خصوص زنبور عسل انجام می شود. در کنار هر مزرعه باید تعداد کافی کندوی زنبور عسل وجود داشته باشد. طول اندام هوایی یونجه تابع رقم و همچنین شرایط آب و هوایی از 20 تا گاهی 80 سانتی متر تغییر می کند. 2- طبقه بندی یونجه : یونجه هایی که در مناطق مختلف جهان و تحت شرایط آب و هوایی مختلف رشد می نمایند از نظر گیاه شناسی کاملا" متفاوت بوده که در نتیجه مهمترین آنها به ترتیب عبارتند از : 2-1 ) Medicago sativa : مبداء اولیه این گونه از مناطق مرکزی و گرم ایران بوده ، ارتفاع بوته های آن بین60 تا 80 سانتی متر بوده ، گلهای آن به رنگ تیره و یا صورتی بوده ، در برابر گرما مقاومت آن بسیار زیاد بوده به طوریکه در برخی از مناطق می تواند گرمای تا 55 درجه سانتیگراد را تحمل نماید. سرعت رشد اندام های هوایی آن پس از هر برداشت نسبتا" زیاد بوده ، مقدار محصول آن نیز خیلی زیاد و برای مناطق معتدل و گرم مناسب بوده و عمر مفید آن نیز حدود 5 سال است. 2-2 ) Medicago falcata : مبداء اولیه پیدایش این گونه از مناطق سرد ایران قدیم بوده ، رنگ گلهای آن سفید ، ارتفاع بوته های آن بین 80 تا 100 سانتی متر بوده ، مقاومت آن در برابر سرما خیلی زیاد بوده و گاهی سرمایی تا 62- درجه سانتیگراد را تحمل می کند. دوره ی رشد و نمو این گونه کوتاه تر از گونه ی اول بوده و حدود 3 سال است. 2-3 ) Medicago arboreum : یونجه درختی نام دارد ، چون تنها گونه ای است که کاملا" شبیه سایر درختان است ، اندام های هوایی آن چوبی بوده ، ارتفاع بوته های آن از 2 تا 4 متر متغیر است ، برگهای آن مانند سایر گیاهان تیره 3 برگچه ای بوده ، برگهای قسمت بالای گیاه کرکدار ولی برگهای قسمت پائین بدون کرک می باشد و هر بوته دارای چند شاخه ی هوایی از سطح زمین می باشد. مبداء این گونه از شمال آفریقا می باشد و در مناطق گرم رویش دارد. 3- ارقام زراعتی یونجه : چون شرایط آب و هوایی مناطق مختلف ایران که در آن مناطق گیاه یونجه کاشته می شود کاملا" متفاوت است ، در نتیجه در هر منطقه رقمی را باید انتخاب کرد و کشت نمود که علاوه بر هماهنگی با شرایط محیط مقدار محصول آن نیز از نظر کمیت و کیفیت کاملا" مناسب باشد. بدین علت در مناطق مختلف کشور که این گیاه کاشته می شود از رقم خاصی تابع شرایط منطقه استفاده می گردد که در نتیجه مهمترین ارقام زراعتی یونجه عبارتند از : 3-1 ) یونجه همدانی: ارتفاع بوته های این رقم به طور متوسط 60 تا 65 سانتی متر بوده ، در برابر سرما و همچنین ارتفاع زیاد از سطح دریا کاملا" مقاوم بوده به طوریکه در ارتفاع 3000 متری می تواند رشد نماید. همچنین در خاکهایی که مقدار کربنات کلسیم و یا آهک زیاد وجود داشته باشد این رقم به خوبی می تواند رشد نماید. همچنین در مناطق سرد کشور می توان از این رقم در سال به طور متوسط 3 چین محصول برداشت نمود. 3-2 ) یونجه یزدی : مبداء اولیه پیدایش این یونجه از اطراف یزد بوده ، ارتفاع متوسط بوته ها 50 تا 60 سانتی متر ، رنگ گلهای آن بنفش و کناره ی برگهای آن پوشیده از کر ک می باشد. در مناطق مرکزی ایران می توان از این یونجه در سال 5 تا گاهی اوقات 10 چین محصول برداشت نمود. 3-3 ) یونجه بمی : مبداء اولیه پیدایش این رقم از منطقه ی بم بوده ، ارتفاع بوته های آن 60 تا 70 سانتی متر ، برگچه های آن کاملا" پوشیده از کرک بوده ، در برابر سرما خیلی حساس ولی در برابر گرما بسیار مقاوم بوده و گرمای تا 55 درجه سانتیگراد را می تواند تحمل نماید. قدرت ترمیم اندام ها هوایی آن پس از هر برداشت خیلی زیاد بوده و در مناطق گرم کشور مانند بم ، جیرفت و مناطق مشابه می توان از این رقم در سال حدود 15 چین محصول برداشت کرد. این رقم در برابر نمک نیز مقاومت بسیار بالایی دارد. 3-4 ) یونجه بغدادی : این رقم نیز در برابر گرما و همچنین نمک خیلی مقاوم بوده و برای مناطقی مانند خوزستان بسیار مناسب بوده و در این منطقه در سال حدود 12 چین محصول تولید می نماید. برگچه های آن بزرگ به رنگ سبز تیره و پوشیده از کرک می باشد. 4- اکولوژی یونجه : یونجه یکی از گیاهانی است که در برابر تغییرات درجه حرارت مقاومت های بسیار متفاوتی داشته ، صفر فیزیولوژیکی آن هنگام تولید جوانه حدود 12 درجه سانتیگراد است. پس از تولید جوانه و رشد اندام های هوایی مقاومت آن تابع رقم مورد استفاده در مناطق مختلف بهسیار متفاوت بوده است. برخی از ارقام یونجه می توانند سرمای تا 62- درجه سانتیگراد را تحمل نمایند ولی مقاومت متوسط آن در برابر سرما حدود 35- درجه سانتیگراد است. یونجه در برابر گرما نیز مقاومت بسیار زیادی داشته و برخی از ارقام یونجه می توانند گرمایی تا 55 درجه سانتیگراد را تحمل نمایند. مناسب ترین درجه ی حرارت برای دوران رشد اندام هوایی ، تشکیل گل و همچنین گرده افشانی به طور متوسط حدود 30 درجه سانتیگراد است. یونجه به طور کلی گیاهی است روز بلند و همچنین گیاهی است دگر گشن یا دگر گرده افشان و گرده افشانی به وسیله ی زنبور عسل و مگاشیل می باشد. تغییر ارتفاع از سطح دریا تاثیری بر رشد این گیاه نداشته و به طور طبیعی از سطح دریا تا ارتفاع 3000 متری می تواند رشد نماید. 5- خاک یونجه : یونجه به طور طبیعی گیاهی است که در اکثر مناطق تابع درجه ی حرارت محیط و همچنین شرایط آب و هوایی ، مدت چند سال در یک زمین بافقی مانده و هر سال نیز در چند نوبت محصول تولید می نماید. بنابر این خاکی که برای کاشت این گیاه انتخاب می گردد باید از نظر بافت کاملا" قابل نفوذ بوده ، زیرا در مورد یونجه های چندساله گاهی طول ریشه ی آن به بیش از 5 متر می رسد. بنابر این خاک های سنگین و یا خیلی سبک برای آن مناسب نیستند. بهترین خاک شامل خاک های شنی – رسی ، رسی – شنی و همچنین لیمونی یا لومی می باشند. همچنین در خاک هایی که PH آنها از 6 تا 5/7 تغییر می نماید قادر به رشد بوده است. یونجه بر خلاف شبدر در برابر خاک های اسیدی خیلی حساس بوده و در صورتیکه PH خاک به 5/5 برسد رشد ریشه متوقف خواهد شد. 6- نیازهای غذایی یونجه : یونجه گیاهی است چندساله و از نظر اقتصادی بهترین دوران رشد این گیاه بین 3 تا 5 سال می باشد. ( مناطق سرد 3 سال و مناطق گرم و معتدل 5 سال ). در این مدت چون در هر سال چند مرتبه محصول آن برداشت می گردد برای ترمیم اندام های قطع شده نیاز به مواد غذایی کامل و کافی دارد که باید همه ساله هر یک از این مواد را در زمان مشخص و به مقدار معین در اختیار گیاه قرار دهد. 6-1 ) ازت ( N ) : در روی ریشه های یونجه مانند تمامی گیاهان تیره ی لگومینوز باکتریهای تولید کننده ی ازت وجود داشته که باکتریهای یونجه از نوع Rhizobium meliloti می باشد که در صورت فعال بودن این باکتریها نیازی به افزایش ازت نخواهد بود. ولی هنگام کاشت بذر تا زمان رشد ریشه و همچنین فعال شدن این باکتریها باید با توجه به بافت خاک ، ازت لازم به خاک اضافه شود که در این حالت مقدار این ماده برای هر هکتار زمین زراعتی بین 35 تا 80 کیلوگرم می باشد. یونجه گیاهی است که تابع درجه ی حرارت محیط ، مدت چند سال در یک زمین باقی مانده و هر سال نیز در چند نوبت محصول آن برداشت می گردد ، بنابر این به ازت زیادی نیاز داشته که قسمتی از آن را از خود گیاه به وسیله ی باکتریهای موجود در روی ریشه تولید نموده و بقیه نیز باید همه ساله در اختیار گیاه قرار بگیرد. از طرف دیگر یونجه گیاهی است که در دوران رشد به آب زیادی نیاز دارد. زیادی مصرف آب به طور طبیعی موجب کاهش ازت در خاک خواهد شد. در اثر کمبود ازت ابتدا ساقه ها تغییر رنگ داده و به رنگ سبز مایل به سفید درآمده ، پس از مدت کمی رگبرگها نیز تغییر رنگ داده و در صورتیکه کمبود ازت نسبتا" شدید و مدت آن طولانی باشد رگبرگهای فرعی نیز تغییر رنگ داده ، ابتدا سبز مایل به سفید و به تدریج زرد شده که در اثر چنین تغییر رنگی فتوسنتز گیاه کاهش یافته و یا متوقف خواهد شد. ازت ماده ای است که اگر در گیاهی مانند یونجه کمبود آن مشاهده گردد می توان جبران نمود ، ولی کمبود سایر مواد مانند فسفر و پتاس قابل جبران نیست. از طرف دیگر مدت زمان تجزیه فسفر و پتاس بر خلاف ازت نسبتا" طولانی بوده و باید این دو ماده (فسفر و پتاس ) را زمانی به خاک اضافه نمایند که تا مرحله ی مورد نیاز گیاه به طور کامل تجزیه شده و در اختیار گیاه قرار بگیرد. 6-2 ) فسفر ( P ) : بر خلاف ازت یونجه در دوران رشد به فسفر و پتاس و همچنین آهک نیاز بیشتری دارد. فسفر به طور طبیعی ماده ای است که به افزایش سرعت رشد ریشه ها کمک نموده ، همچنین به افزایش مواد قندی و اندامهای هوایی به ویژه برگها کمک نموده که این عمل موجب افزایش فتوسنتز گیاه گردیده و همچنین از خشک شدن دانه گرده جلوگیری نموده و مقاومت گیاه را در برابر گرما و خشکی افزایش خواهد داد. هر هکتار زراعت یونجه در هر سال به حدود 90 تا 220 کیلوگرم فسفر خالص ( P2O5 ) نیاز داشته که این ماده را باید در مورد یونجه های چندساله همه ساله در فصل پائیز پس از برداشت آخرین چین و یا در اواخر زمستان قبل از شروع رشد اندام های هوایی به خاک اضافه نمود. در اثر کمبود فسفر ابتدا رگبرگهای گیاه به رنگ صورتی درآمده و به تدریج بنفش شده ، سطح برگها نیز پس از مدتی به رنگ بنفش درآمده که بر اثر چنین تغییر رنگی فتوسنتز گیاه کاهش یافته و یا متوقف خواهد شد. 6-3 ) پتاس ( K ) : وجود این ماده نیز برای این گیاه بسیار ضروری بوده –زیرا پتاس به طور کلی ماده ای است که مقاومت گیاه را به علت افزایش بافتهای سلولزی در برابر بیماریها افزایش خواهد داد. هر هکتار زراعت یونجه در هر سال زراعتی به 75 تا 100 کیلوگرم پتاس خالص نیاز دارد. چون دوران تجزیه ی پتاس در خاک طولانی بوده و همچنین برای تجزیه به آب نسبتا" زیادی نیاز دارد بهتر است در مورد یونجه های چندساله پتاس را همه ساله در فصل پائیز پس از برداشت آخرین محصول یونجه به خاک اضافه نمود. در اثر کمبود پتاس ابتدا در روی رگبرگهای اصلی و سپس رگبرگهای فرعی لکه هایی کروی و کوچک به رنگ زرد به وجود آمده ، در صورتیکه کمبود پتاس شدید و مدت آن نیز طولانی باشد کناره ی برگها به صورت نوار سراسری به رنگ زرد درآمده و سطح برگها نیز کوچکتر شده که نتیجه آن کاهش سطح فتوسنتز و کاهش رشد گیاه خواهد بود. 6-4 ) آهک ( CaCo3 ) : به طور کلی ماده ای است که موجب تغییر رنگ خاک ها شده و به روشنی رنگ خاک کمک خواهد نمود. همچنین در صورتیکه به مقدار مناسب به خاک اضافه شود به آفزایش نفوذپذیری خاک کمک نموده و از همه مهمتر موجب تعادل PH خاک می گردد. مقدار مصرف آهک تابع شرایط خاک و همچنین دوران رشد یونجه و نوع گردش زراعتی کاملا" متفاوت بوده و به صورت زیر می باشد : در خاکهای نامبرده هر چند سال یکبار ( 3 تا 5 سال ) به شرح زیر به خاک پودر آهک اضافه نموده و با وسائل مناسب با خاک مخلوط نمود. خاکهای سبک ( شنی ) : 2 تا 3 تن در هر هکتار. خاکهای سنگین ( رسی ) : 1 تا 5/1 تن در هر هکتار. هرگاه از کود دامی برای اصلاح خاک ، تامین گرمای خاک به خصوص در مناطق سرد و همچنین تامین قسمتی از مواد غذایی خاک استفاده شود برای هر هکتار می توان مقدار 20 تا 30 تن کود دامی کاملا" پوسیده را همراه با شخم پائیزه به خاک اضافه نمود. 7- گردش زراعتی : یونجه گیاهی است که در هر منطقه مدت چند سال در یک زمین باقی مانده و هر سال نیز مقدار نسبتا" زیادی ازت به خاک اضافه می نماید. بنابر این بعد از خاتمه دوران رشد یونجه ، گیاهی را باید کشت نمود که نیاز آن به ازت نسبتا" زیاد بوده ، همچنین در برابر ورس و یا خم شدن ساقه کاملا" مقاوم باشد. بنابر این تابع شرایط آب و هوایی هر منطقه به صورت زیر می توان اقدام نمود : 7-1 ) مناطق سرد و معتدل: دوره اول : یونجه ( حدود 3 سال ). دوره دوم : آفتابگردان – سیب زمینی – چغندرقند. دوره سوم : گندم – جو . گندم را می توان در گردش زراعتی بعد از گیاه یونجه کشت نمود ، به شرط آنکه رقم انتخاب شده ی گندم دارای کود پذیری بالایی بوده و در برابر ورس کاملا" مقاوم باشد و نیاز آن به ازت بالا باشد. 7-2 ) مناطق گرم : دوره اول : یونجه ( حدود 5 سال ). دوره دوم : پنبه – ذرت – سورگوم – آفتابگردان. دوره سوم : گندم – جو . 8- آماده نمودن زمین و عملیات کاشت : چون یونجه مدت چند سال در یک زمین باقی می ماند ، بنابر این هنگام آماده نمودن زمین عملیات باید به طریقی انجام شود که ریشه های تولید شده به راحتی به عمق خاک نفوذ نموده ، آب و مواد غذایی را بتوانند از اعماق خاک به طور کامل جذب نماید. 9- انواع روش کاشت یونجه : 9-1 ) روش کرتی : روشی است خیلی قدیمی و برای کاشت این گیاه نیز مانند اغلب گیاهان زراعتی مناسب نیست. زیرا مقدار مصرف بذر و همچنین آب در این روش خیلی زیاد بوده ، تراکم برابر بین بوته ها وجود نداشته ، برداشت محصول نیز با وسائل مکانیزه خیلی مشکل و گاهی غیر ممکن می باشد. در این روش با توجه به نوع گردش زراعتی پس از برداشت گیاه قبلی لازم است زمین را به عمق کافی شخم بزنند. در این روش عمق شخم نباید از 35 سانتی متر کمتر باشد ، پس از انجام شخم تابع مساحت زمین و همچنین بافت خاک ، کرت هایی به ابعاد مختلف در زمین ایجاد نموده ، پس از صاف نمودن سطح کرت ها می توان نسبت به کاشت بذر اقدام نمود. در این روش طول کرت های تولید شده از 10 تا 50 متر و عرض آنها از 2 تا 5 متر تغییر خواهد نمود. در این روش مقدار مصرف بذر برای هر هکتار زمین زراعتی بین 30 تا گاهی 50 کیلوگرم می باشد. 9-2 ) روش خطی : بهترین روش برای کاشت این گیاه روش خطی یا فارو ( Farrow ) می باشد. در این روش پس از برداشت محصول قبل ، زمین را باید به عمق 35 تا 50 سانتی متر شخم زده ، سپس با استفاده از دیسک عوامل نامساعد حاصل از شخم مانند کلوخه ها را کاملا" از بین برده ، در صورتیکه بقایای محصول قبل و یا علف هرز در زمین زیاد باشد می توان با استفاده از هرس یا دندانه آنها را کاملا" جمع نموده ، پس از صاف نمودن زمین با وسائل مکانیکی مخصوص مانند ماله یا Land level زمین را در جهت شیب ، کاملا" صاف نموده و بالاخره نسبت به کاشت بذر با وسائل مکانیکی مخصوص به نام بریلیون ( Brillion ) بذر یونجه را به صورت ردیفی کشت نموده به طوریکه فاصله ی ردیف ها از یکدیگر بین 50 تا 60 سانتی متر خواهد بود. در این روش در صورتیکه از بذر معمولی استفاده شود مقدار مصرف بذر برای هر هکتار حدود 20 کیلوگرم می باشد. در سال های اخیر در برخی از مناطق از بذر پوشش دار استفاده می گردد که چنین بذرهایی با وسائل مکانیکی مخصوص کاشته شده و مقدار مصرف بذر برای هر هکتار حدود 10 تا 12 کیلوگرم است. عمق مناسب کاشت بذر در خاکهای مختلف متفاوت بوده و از 1 تا 3 سانتی متر تغییر می کند. 10- آبیاری یونجه: یونجه از گیاهانی است که در دوران رشد به آب بسیار زیادی نیاز داشته به خصوص در مورد یونجه هایی که در سال چندین مرتبه محصول آنها برداشت می گردد ، در مناطقی که مقدار ریزش باران سالانه حدود 600 میلی متر بوده و بارندگی نیز در طول تابستان ادامه داشته باشد کشت آن به صورت دیم امکان پذیر است در غیر اینصورت پس از هر برداشت باید تابع شرایط آب و هوایی محیط هر 8 تا حدود 14 روز یکبار آن را آبیاری نمایند تا بتوان محصولی با کیفیت و کمیت مناسب برداشت نمود. 11- برداشت محصول: برداشت این گیاه در هر منطقه زمانی باید انجام شود که رشد اندام های هوایی کامل شود و پروتئین کافی در اندام های هوایی به خصوص برگها تولید شده باشد و این حالت هنگامی است که حدود 10/1 تا 4/1 بوته های موجود در واحد سطح گل تولید نموده باشند. در صورتیکه تعداد گل بیش از این مقدار باشد برای ادامه ی رشد گل و همچنین عمل گرده افشانی و تولید میوه یا دانه ، پروتئین با مقدار زیاد مصرف خواهد شد. در زراعت سنتی و یا کرتی برداشت معمولا" با وسایل قدیمی انجام می شود. پس از برداشت ، یونجه ها را جمع آوری نموده و برای خشک شدن باید آنها را از د اخل کرت خارج نمایند. در زراعت های مکانیزه برای برداشت از وسایل مکانیکی متعددی استفاده می شود که به ترتیب عبارتند از: 11-1) یونجه چین یا موور ( Mover ): این وسیله دارای تیغه مخصوصی بوده که اندام هوایی یونجه را از نزدیک سطح زمین قطع نموده و با 90 درجه تغییر جهت بر روی زمین قرار می دهند. هنگام برداشت با این وسیله بطور طبیعی رطوبت اندام های هوایی به ویژه برگها بیش از 70 % بوده و در صورتیکه هدف ، نگهداری یونجه به مدت طولانی و برای تامین علوفه ی زمستانی حیوانات باشد باید تابع درجه ی حرارت مدتی در روی زمین باقی مانده تا رطوبت اندام ها به حداقل ممکن کاهش یابد سپس آنها را با وسایل مکانیکی مخصوص زیر و رو و ردیف نموده که این وسایل ردیف کننده ریک (( Rake نامیده شده که نام اصلی آنها Side delive rake نام دارد. مهمترین اعمالی که این وسیله انجام می دهد علاوه بر ردیف نمودن یونجه هایی که به طور کاملا" یکنواخت بر سطح مزرعه قرار گرفته اند آنها را به صورت ردیف های باریکی در آورده بطوریکه گل و همچنین برگها در قسمت وسط قرار گرفته و ساقه ها که سنگین ترند در کناره ی ردیف قرار گرفته که در این حالت برگها و گلها ریزشی نخواهند داشت. هنگام زیر و رو نمودن یونجه با این وسیله رطوبت اندام ها باید حدود 20 % باشد. پس از آنکه یونجه ها کاملا" ردیف گردیده و رطوبت آنها نیز به حداقل ممکن کاهش یافت می توان آنها را برای نگهداری به مدت طولانی به خصوص تامین غذای حیوانات در زمستان با وسایل مکانیکی مخصوصی آنها را بسته بندی نموده که این وسایل عبارتند از : 11-2 ) بسته بندی کننده علف خشک ( Hay Baler ): این وسایل یونجه های ردیف شده را به طورکامل از سطح زمین جمع آوری نموده ، سپس آنها را به صورت مکعب مستطیل بسته بندی می نماید بطوریکه درازای متوسط بسته ها حدود 100 تا 120 سانتی متر و پهنای آن حدود 50 سانتی متر بوده ، وزن بسته ها نیز بین 15 تا 20 کیلوگرم می باشد. با وسایل بسته بندی کننده زمانی باید عمل بسته بندی را انجام داد که رطوبت اندام ها به خصوص برگها کمتر از 15 % بوده زیرا در غیر اینصورت موجب فعالیت برخی قارچ ها یا بیماری ها در داخل بسته خواهد شد چنین بسته ای را می توان بلافاصله به مصرف خوراک حیوانات رسانیده و یا در شرایط مناسب مانند انبارهایی که بدون نور خورشید و همچنین عدم گرمای زیاد بوده و در این انبارها رطوبت وجود نداشته باشد. در این حالت می توان چنین محصولی را کمی به مدت بیش از 1 سال نگهداری نموده و با توجه به وزن هر بسته و همچنین تعداد دام موجود در هر نوبت تعداد مشخصی از بسته ها را از محل نگهداری ( انبار ) خارج نموده و به صرف رسانید. در دوران رشد این گیاه بسیار اتفاق می افتد که انگل سس به اندام های هوایی متصل گردد علاوه بر آنکه در اثر نفوذ به آوندهای گیاه از شیره های گیاهی تغذیه می نماید مانع نفوذ نور به اندام های یونجه شده که این عمل موجب کاهش رشد یونجه خواهد شد زیرا یونجه گیاهی است روز بلند و در دوران رشد به نور زیادی نیاز دارد ، برای اینکه چنین انگلی مانع رشد یونجه نگردد بایستی بذر انتخاب شده را به دقت بوجاری یا تمیز نموده تا هیچ گونه مواد خارجی به خصوص بذر سس مخلوط با بذر یونجه نباشد در صورتیکه یونجه در دوران رشد به سس مبتلا گردد می توان با استفاده از برخی سموم مناسب و موثر که بر روی یونجهاثر منفی نداشته باشد مانند سوین استفاده نمود. همچنین می توان برای جلوگیری از رشد سس از لیندین نیز استفاده نمود به شرط آنکه زمان مصرف هر یک از این مواد تا برداشت یونجه و همچنین در اختیار قرار دادن چنین یونجه هایی برای تغذیه حیوانات مدت کافی ( حدود 1 ماه ) فاصله باشد ، زیرا سس پس از آنکه به یونجه متصل گردید علاوه بر آنکه مانع جذب نور در اندام های هوایی یونجه خواهد شد و فتوسنتز گیاه دچار اشکال می گردد سس دارای مزه ی بسیار ناگوار و کاملا" تلخ بوده که برای حیوانات بسیار ناخوشایند می باشد.

نظرات شما عزیزان:

+ نوشته شده در دو شنبه 9 خرداد 1390برچسب:,

ساعت 13:8 توسط مهندس مهرداد مرتضوی |